[dropcap color=”#000000″]Ο[/dropcap] τουρισμός σίγουρα δεν είναι μια απλή υπόθεση. Το “μαγαζί” είναι μικρό -αναφέρομαι στη χώρα μας- αλλά δυσκολευόμαστε να το γεμίσουμε. Το προϊόν το πουλάμε χρόνια αλλά η διαφήμιση στόμα με στόμα δεν έχει αποδώσει καρπούς.
Για να είμαστε δίκαιοι, στο παρελθόν είχε κάποια αποτελέσματα, αλλά χάθηκαν όταν ο επιχειρηματίας του τουρισμού έχασε τον αυθορμητισμό του. Το κυνήγι του χρήματος θόλωσε το βλέμμα του. Έχασε το μέτρο και μαζί χάθηκε το όνειρο του επισκέπτη στη χώρα μας.
Όπως υποστηρίζει ένας φίλος μου και πολύ φωτισμένος επιχειρηματίας, ο τουρισμός είναι προϊόν της φιλοξενίας, εξάλλου το πρώτο είναι εμπορική διαδικασία ενώ το δεύτερο ανθρώπινη.
Το κράτος, καθώς και όλοι οι υπουργοί τουρισμού διαβάζουν με κάθε ευκαιρία τους ίδιους πληκτικούς λόγους χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις και παρόμοιες έννοιες. “Στοχευμένη Διαφήμιση…”, “θεματικός, θρησκευτικός, ιαματικός τουρισμός… ” κλπ και υπόσχονται φυσικά ότι στη θητεία τους όλα θα αλλάξουν. Φυσικά όλοι οι φορείς του τουρισμού, ταμπουρωμένοι πίσω απο τα δικά τους συμφέροντα και φέουδα διεκδικούν μερίδιο της πίτας. Στη χώρα που ζούμε ο φεουδαρχισμός δυστυχώς είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και θα δείτε πόσο δίκιο έχω. Πρώτον, δεν νοείται φεουδάρχης χωρίς οικόσημο. Έτσι ο κάθε υπουργός που σέβεται τον εαυτό του αλλάζει το λογότυπο της χώρας αδιαφορώντας για τα χρήματα ή πόσο πετυχημένο ήταν το προηγούμενο. Το δεύτερο το οποίο αποφασίζεται μαζί με τους υπόλοιπους φεουδάρχες της τουριστικής βιομηχανίας είναι τι τουρισμό θέλουμε; Δηλαδή ποιοι είναι προσκεκλημένοι στο φέουδο. Η σωστή απάντηση θα ήταν “τους θέλουμε όλους…” αφού η χώρα μας δεν έχει μόνο πεντάστερα ξενοδοχεία, ούτε γήπεδα γκολφ. Επίσης, υπάρχουν επιχειρηματίες από όλα τα κοινωνικά στρώματα που έχουν επενδύσει -αυτό που μπορούσαν- σύμφωνα με τις δυνατότητές τους στην τουριστική βιομηχανία και έχουν και αυτοί μία θέση στον “ελληνικό ήλιο”.
Όταν το ένα προϊόν ελέγχεται ολιγοπωλιακά γνωρίζουμε όλοι τις συνέπειες που έχει στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.
Η δυνατότητα συμμετοχής στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας πρέπει να είναι ελεύθερη προς όλους, είναι εθνικό αγαθό και όχι προνόμιο μίας κάστας.
Εξάλλου τα μεγάλα λόγια και οι εξαγγελίες είναι για να κρύβουν κάποιοι τις αδυναμίες τους. Ακόμη και οι επιχειρηματίες που θέλουν υποτίθεται υψηλές υπηρεσίες, έχουν μεταλλάξει τις μονάδες τους σε σχολές τουριστικών επαγγελμάτων και κάνουν χρήση φτηνού εργατικού δυναμικού από τρίτες χώρες, μειώνοντας το χρόνο και την παρουσία επαγγελματιών με πολύχρονη εμπειρία. Γιατί φεουδάρχης χωρίς δουλοπάροικους δεν υπάρχει…