Ως ρεπόρτερ έχω καλύψει αμέτρητες πορείες και επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Πάντα παρατηρούσα τους διαδηλωτές, όσο και γι αυτούς που παρείσφρειαν στις πορείες, αλλά και τον τρόπο καταστολής των συγκεντρωμένων από την αστυνομία. Ανάλογα με την συμπεριφορά των προηγούμενων, το θέμα ανέβαινε ψηλά ή πήγαινε στα αζήτητα των δελτίων ειδήσεων.
Αμέσως μετά ξεκινούσαν οι αναλύσεις από πολλούς θεωρητικούς αλλά και «πρακτικούς» που έλεγαν διάφορα. Πολλοί υποστήριζαν ότι το παιχνίδι είναι στημένο κι ότι αυτοί που παρεισφρείουν στην πορεία είναι άνθρωποι της αστυνομίας που δημιουργούν επεισόδια. Μετά ξεκινούσε το μέτρημα. Στην πορεία ήταν δέκα χιλιάδες έλεγαν οι διαδηλωτές, οι τηλεοράσεις μπορεί να έδιναν τρεις χιλιάδες, η αστυνομία έλεγε ότι ήταν πεντακόσιοι κλπ κλπ.
Το σίγουρο είναι ότι η αριστερά και πιο συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα καλύτεροι στη διοργάνωση πορειών, που ως δια μαγείας έχουν γίνει σπάνιο φαινόμενο μετά την διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Το τελευταίο διάστημα ανακάλυψα πως η τεχνογνωσία, πώς οργανώνεις μία πορεία, ομοιάζει με την οργάνωση της κυβερνητικής επικοινωνίας. Το κυβερνών κόμμα τραβάει την προσοχή του κόσμου από τα βασικά αιτήματα της κοινωνίας και στην συνέχεια προκαλεί…
Δηλαδή η κυβέρνηση αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα σοβαρό θέμα που απασχολεί την κοινωνία, στη συνέχεια όμως κάτι στραβώνει. Τότε λοιπόν ξεκινάει η διάλυση της «πορείας».
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα που τελικά καταλήγει σε μεγάλο φιάσκο, αφού αντί να υπάρξει μια σύσφιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων έχουμε ένταση και οδηγούμαστε οριακά πριν από θερμό επεισόδιο… Η ανεργία που καλπάζει, το Σκοπιανό, μμε την μεγάλη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα.
Με τέτοια γεγονότα η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Τότε «σπάζουν» οι πρώτες «βιτρίνες» και πέφτουν «δακρυγόνα κρότου λάμψης». Το επιτελείο της κυβέρνησης βάζει στο τραπέζι, την υπόθεση Νovartis…. το σύμφωνο συμβίωσης, την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, την απλή αναλογική, το σπάσιμο της Β’ Αθήνας.
Η «πορεία» διαλύεται, η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται και διχάζεται. Ξεχνάει τους πραγματικούς λόγους της «διαμαρτυρίας» και η συζήτηση περνάει στο «ποιοι» προκάλεσαν τα «επεισόδια» και στο «ρόλο της αστυνομίας».
Το θέμα είναι ότι τα πυροτεχνήματα δεν λύνουν προβλήματα και ότι κάποια στιγμή η κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι τα διλήμματα και ο διχασμός δεν οδηγούν σε λύσεις, αλλά σε εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων και το σύνθημα που κυριαρχεί στην «πορεία διαμαρτυρίας» είναι «όχι άλλο κάρβουνο».
Σε αυτό το μοτίβο «πορείας» ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χαράξει τη στρατηγική του για εκλογές! Θέλει το σκηνικό της εκλογικής μάχης να έχει όλα τα στοιχεία που τον κάνουν να αισθάνεται οικεία: Χαός, αποπροσανατολισμός, διχαστικά μηνύματα, «επεισόδια», και «χειροβομβίδες κρότου-λάμψης»…